نام مبارک حضرت در تورات شبیر و در انجیل طاب است . پدرشان مولانا و مقتدانا امیر المومنین و مادرشان خاتون دو سرا صدیقه کبری ,فاطمه زهراست.

کنیه آن حضرت ابو عبدالله و کنیه خاص حضرت ابو علی است . القاب حضرت,الشهید , السعید,السبط الثانی,الامام الثالث,الرشید , الطیب,الوفی, السید,الزکی, المبارک, تابع لمرضات الله است.
پیامبر(ص) در ولادت امام حسین(ع)هنگامی که خبر ولادت آن حضرت به پیامبر (ص)رسید به خانه امیر المومنین (ع) آمد و به اسما فرمودند تا مولود را بیاورند. اسما حضرت را در پارچه ای سفید پیچید و خدمت رسول اکرم -ص- آورد. پیامبر -ص- در گوش راست آن حضرت اذان و در گوش چپ,اقامه فرمودند.
روز اول یا هفتم ولادت,امین وحی الهی , جبرئیل فرود آمدندو عرض کرد “سلام خداوند بر توباد ای پیامبر ,این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون ,شبیر نام بگذار, که به عربی حسین گفته می شود . چون علی -ع- برای شما بسان هارون برای موسی است جز آنکه شما خاتم پیامبرانی.”
به این ترتیب نام با عظمت “حسین” از جانب پروردگار برای دومین فرزند فاطمه-س- انتخاب شد. در این روز ملائکه آسمانها برای عرض تهنیت به مناسبت این ولادت خدمت پیامبر-ص- رسیدند و از خاک قبر آن بزرگوار برای پیامبر-ص- آوردند و به آن حضرت تعزیت گفتند.
یکی از معجزات ولادت آن حضرت این بود که فطرس ملک یا دردائیل پناه به آن مظلوم برد و خداوند اورا بخشید و او را به مقام قبلی اش باز گرداند.