زنده یاد احمد كمال پور متخلص به كمال یكی از شاعران قصیده سرا و غزل سرای صاحب نام روزگار ماست كه در شهریور ۷۹ روی در نقاب خاك كشید. استاد كمال در سال ۱۲۹۷ شمسی در مشهد متولد شد. او در كنار تحصیل، شغل كفاشی را نیز برگزید كه در آن توفیقی نیافت و سال ها در یك شركت تولیدی مشغول به كار شد. استاد كمال یكی از اعضای انجمن ادب خراسان بود و همواره به نقد و بررسی شعر دیگران آن هم در كمال تواضع و فروتنی می پرداخت. شعر او صادقانه و بی پیرایه است. استاد كمال از این موهبت برخوردار بود كه در زمان حیاتش در سال ۷۲ بزرگ داشتی در خور توجه برای او برگزار شود و مهم تر این كه مقام معظم رهبری كه سال ها در مشهد در مجامع ادبی این شهر بوده اند، پیامی برای این بزرگ داشت فرستادند. بازخوانی این پیام ما را با شعر و شخصیت استاد كمال بیشتر آشنا می كند. در بخشی از این پیام می خوانیم:بزرگ داشت شاعر برجسته خراسانی آقای احمد كمال به دو سبب، برای این جانب، بسی شیرین و دلنشین است. نخست آن كه تجلیل از این شاعر با فضیلت كه هنر شعر را با چندین هنر بزرگ دیگر در اخلاق و سلوك انسانی به هم آمیخته است، تجلیل از مجموعه ای از فضایل انسانی است. همه آنان كه كمال را از نزدیك شناخته اند چون من بدین نكته باور دارند كه در این انسان با شرف و پاكدامن و منیع الطبع و سرشار از صفا و صداقت، شعر او كه بی شك از قله های قصیده معاصر است تنها یكی از درخشندگی ها به شمار می آید و او كه جوانی پر ملال و زحمت خود را در دوران حاكمیت فرمانروایان بی بهره از فضیلت و معرفت، با قناعت و مناعت سپری كرده است، هرگز رضا نداده كه در دری گران بهای خود را در خدمت ارباب بی مروت دنیا به كار گیرد و جز به ندای دل پاك و روشن خود سخن بسراید.دوم آن كه كمال عزیز ما در شمار بازماندگان معدود از خیل سخن سرایانی است كه در میانه سال های دهه ۳۰ تا دهه پنجاه شمسی، مشهد را مركز پررونق و توجه برانگیز شعر و ادب فارسی و مایه تحسین نام آوران فرهنگ و ادب كشور ساخته و آن را در سیاهه شهرهای شاعرخیز ایران، در جایگاه برتر نشانده بودند.اگرچه این پیام به خوبی نمایانگر شخصیت و شعر زنده یاد كمال است اما ذكر این نكته نیز خالی از اهمیت نیست كه بگوییم شیوه او در قصیده سرایی احترام به راه و روش پیشكسوتان بود و برای شناخت شعر او باید سبك خراسانی و قواعد شعری گذشته را به خوبی بدانیم. او از شاعرانی مثل ناصر خسرو، فرخی، مسعود سعد، خاقانی و بهار متاثر بود.

دكتر شفیعی كدكنی در وصف كمال چنین سروده است كه :

كمال ما كه به معنی جمال لفظ دری است

ز مرز توس كنون در كمال جلوه گری است

و اینك شعری از زنده یاد استاد كمال را می خوانیم:

نه شمع محفل آرایم كه كام خویشتن جویم

نه چون پروانه ام كارام دل از سوختن جویم

نه چون بلبل توانم نغمه پردازی كنم بر گل

نه خاموشم چو گل كز خامشی فیض سخن جویم

نه دستی تا كه بتوانم گره بگشایم از زلفی

نه بختی تا كه دل را در خم چین و شكن جویم